همراه حسین از مکه تا کربلا ....

پنج شنبه 92/8/16 — azadnagar - نظر بدهید

چون خواست از مکه رهسپار شود، خانه خدا را طواف کرد و سعی (میان مروه و صفا را) انجام داد و از احرام بیرون آمد و ( بدین گونه) حج خود را تبدیل به عمره کرد، زیرا از بیم دست گیری نمی توانست حج خود را به پایان رساند .

امام حسین (ع) ایستاد و فرمود: « همه ستایشها از آن خداست، آنچه او خواهد ( پدید آید) و جز به او هیچ توانی نیست. مرگ همچون گردنبند دختران، آویزه گلوی بنی آدم است و چونان اشتیاق یعقوب به یوسف، دیدار گذشتگان خود را چه مشتاقم! و شهادت گاهی برایم گزیده اند که (ناچار) آن را دیدار کنم. گویا گرگهای حریص دشتهای نواویس و کربلا را می بینم که بند بند جسمم را از هم گسیخته شکمبه های تهی و مشک های خالی خود را از آن انباشته کنند. از آنچه با قلم تقدیر الهی رقم خورده، گریزی نیست. هر کس خون خویش را در راه ما (که راه خداست) می بخشد و خود را آماده دیدار خدا کرده است، با ما رهسپار شود که من به خواست خدا فردا رهسپارم» سپس این سخن را فرمود: « حقا که بردباری، زیور جان است، وفای به عهد جوانمردی است، (پیوند با خدا و اولیا) وسیله خوشحالی، خود برتر بینی گزافه پنداری است، شتاب ورزی بی خردی است و بی خردی ناتوانی، زیاده روی گرداب نابودی، همنشینی پست همّتان شرّ و همنشینی تبهکاران شک آور است.»